De telegraaf donderdag 16 juni 20016
Stadsmensen: door Iris Hermans
AAIBARE KNUFFELMAN
Bruno Jonker staat in Knuffels, zijn winkel vol pluche dieren aan de Sint Antoniesbreestraat. Vroeger was hier een metrostation, halte Snoekjessteeg / Nieuwmarkt. Het enige dat nog aan die tijd herinnert – want verder zijn het vrolijk gekleurde dieren die de klok slaan – is de gigantische roltrap midden in zijn zaak die naar beneden rolt, naar zijn klompenatelier. Want dat is Bruno ook: de klompenboer van Amsterdam.
Geboren en getogen Amsterdammer, een man van ambachten. Van edelsmid werd hij tingieter en via de Zaanse Schans kwam hij weer in Amsterdam terecht, waar hij als klompenboer ging werken. Het leven lachte hem tegemoet en hij lachte zijn brede lach terug, totdat hij vlak voor het millennium een ongeluk kreeg. Een gitzwarte bladzij uit zijn verder bontgekleurde boek vol spannende hoofdstukken met open einde. Zijn blik verstart even. ,,Ik praat er liever niet over, vraag eens wat leuks.” Oké.
Waar slaapt hij zelf mee? Het wordt stil. ,,Het is de laatste tijd even rustig geweest in mijn bed, ik was niet in the mood.” Een dikke knipoog volgt: ,,Dat is wel eens anders geweest, hoor” Maar met welke knuffel, bedoelen we eigenlijk? Hij schudt zijn hoofd. ,,Ik slaap niet met een knuffel, nooit gedaan ook.” Hoe hij dan in de knuffels terecht is gekomen? Simpel, dankzij de liefde: zijn vriendin verzamelde ze en Bruno zag er wel handel in. In 2001 opende hij hier zijn zaak. De vriendin werd zijn ex, zijn prille liefde voor knuffels werd almaar groter. Hij loopt een rondje door zijn domein, zet een gele Minion recht, aait de roze flamingo – erg populair de laatste maanden- ‘over zijn snavel. Alle dieren van Artis zitten hier, maar dan van pluche en zonder scherpe tanden. Aan het plafond deint een vijftiental dieren ritmisch op en neer, dankzij
een ingenieus ruitenwissersysteem met daaraan draden waar de beestjes aan hangen. ,,Heeft-ie zelf gemaakt, knap hè?” Zhengxi Veldman is de rechter- en linkerhand van Bruno en kwam als klein meisje al naar de zaak, waar Bruno’s moeder Antonia hem toen nog hielp. Ze voelde zich thuis tussen de knuffels. ,,ik ben eigenlijk nooit meer weggegaan.” Moeder Antonia overleed anderhalf jaar geleden, maar ze is er nog altijd bij. Haar lachende foto staat achter de toonbank en de urn iets verderop. Naast een foto van Ramses Shaffey en een minitheater vol dansende eenden. De knuffelman aait de urn even. ,,Ik moet haar nog uitstrooien, maar tot dan is ze in goed gezelschap.”
Ooit won hij de hoge hakken race op de Zeedijk, nu loopt hij op zijn klompen met eenden (hij heen thuis nog zo’n 100 paar – ieder zijn fetisj-) naar buiten, waar de zelfgemaakte fiets met 1001 badeendjes voor zijn winkel pronkt. Er was ooit een junk die het slot doorknipte en zich met een badeend straatwaarde van zeker drie euro per stuk, al rijk rekende. Bruno wierp het knuffeljuk van zich af en zette de achtervolging in: ,,Hij is niet ver gekomen.”
Knuffels zijn tijdloos en altijd een leuk cadeau, vervolgt hij. Studenten, toeristen, vaste klanten… Ze weten hem allemaal te vinden. De Huisvrouwen Vereniging vergeet hij nooit meer. ,,Kwamen ze met z’n allen opgewonden binnen gerend om me een knuffel te geven… Ik liet het maar gebeuren.” Samen met Zhengxi rooit hij het wel, al zijn het geen gemakkelijke tijden met ‘het internet’ als grootste concurrent. De gemeente mag ook wel wat meer doen voor de kleine ondernemer, vindt hij: ,,Ze zitten maar aan ons te rukken en plukken en beschermen onze winkels niet.” Hij laat een boekje zien met daarin de 111 winkels in Amsterdam die je niet mag missen. Knuffels en de Wooden Shoe Factory staan er ook in: ‘een klompenmaker in sprookjesland’ ,,Leuk toch?” Zijn nieuwste aanwinst is een reuzenpanda van 125 euro die er levensecht uitziet. Misschien komt er straks wel een run op wanneer de twee panda’s naar Nederland komen, ,,Deze kun je wel echt aaien.
Met Barbapapa op rechts, die doet het de laatste tijd wat minder” en de nog altijd de populaire Monchhichi aapjes op links en overal daar tussen puzzels, spelletjes, spiralen, houten lieveheersbeestjes en pinokkio’s en beneden zijn klompenwerkplaats, moge het duidelijk zijn. Bruno Jonker is hier in zijn element. Het beste van twee werelden, zacht en man, het zachte broertje van Superman. ”
Bruno is ook klompenboer. Veelzijdig man, die Knuffelman.
Samen met Zhengxi Veldman rooit hij het wel. De beroemde fiets werd ooit heel kort gestolen en de reuzenpanda is net binnen.
Je kunt het niet zo gek bedenken of de knuffelman verkoopt het.
Bruno als klompenboer op de Zeedijk.
Zhengxi met haar lieveling knuffel.
Bruno, Zhengxi en Iris in de knuffel mood.
Bruno Jonker is in 1981 begonnen als Edelsmid Atelier in het Nederlands Centrum Voor Ambachten, daarnaast heeft hij het klompenmakervak geleerd en is in 1986 De Klompenboer van Amsterdam geworden. Knuffels is een samenloop van omstandigheden wat op deze website te lezen is.
Be the first to comment.