Vandaag in de Telegraaf en Metro Amsterdam
Door Jelmer Geerds
Amsterdam
Het is 17 januari 1999, omstreeks twee uur ’s nachts wanneer Bruno Jonker na een gezellige avond in de kroeg besluit huiswaarts te gaan. Het leven lacht de dan 43-jarige ‘Klompenboer`, zoals hij wereldwijd furore maakt, toe. Tot hij met zijn fiets de Valkenburgerstraat wil oversteken en wordt aangereden door een onopvallende politieauto in volle vaart. Letterlijk met één klap is zijn leven geruïneerd.
De bewuste avond blijkt de politieauto in achtervolging op een personenauto die even daarvoor een verkeersovertreding beging. Jonker ziet de personenauto naderen, wacht op de kruising tot deze gepasseerd is, en waant zich dan veilig om te kunnen oversteken. Niet rekenend op de achtervolgende politiewagen, die met hoge snelheid door de stad scheurt. De klompenboer wordt hard geschept, vliegt meters door de lucht en loopt diverse verwondingen op, waaronder een hersenbeschadiging. Op de bewuste avond blijkt de politieauto in achtervolging op een personenauto die even daarvoor een verkeersovertreding beging. Jonker ziet de personenauto naderen, wacht op de kruising tot deze gepasseerd is, en waant zich dan veilig om te kunnen oversteken. Niet rekenend op de achtervolgende politiewagen, die met hoge snelheid door de stad scheurt. De klompenboer word hard geschept, vliegt meters door de lucht en loopt diverse verwondingen op, waaronder een hersenbeschadiging. ”Sindsdien ben ik Bruno niet meer” , verzucht hij op gedempte toon. ” Ik herken mijzelf niet meer in de spiegel. Iedere nacht word ik wakker van de pijn in mijn nek, het oorsuizen is haast ondraaglijk en flashbacks blijven maar terugkomen. Het heeft me in al die jaren leeggezogen en uitgeput. Ik slijt mijn dagen als een zombie.”
Het zijn echter niet zozeer de directe gevolgen van de aanrijding zelf die zijn leven heeft verwoest, maar vooral de afwikkeling door politie en justitie. ”Al vijftien jaar strijd ik voor gerechtigheid en erkenning. Al die tijd is er gedraaid en gelogen, nimmer is volmondig erkend dat men verantwoordelijk én aansprakelijk is voor het ongeluk. Er is geknoeid met de snelheid die de onopvallende politiewagen gereden heeft, getuigen zijn gemanipuleerd en het dossier is zelfs vernietigd. Men heeft getracht de zak in de doofpot te stoppen door me een schikking aan te bieden van twintigduizend gulden, maar dat bedrag volstaat niet eens voor alle medische kosten, laat staan de immateriële schade doordat ik alles ben kwijtgeraakt: mijn winkel, mijn vriendin, mijn leven. De dramatische nasleep van het ongeluk hebben een traumatische werking gehad, waardoor ik PTSS heb ontwikkeld, naast een zware whiplash, nekhernia, hersenstam beschadiging en de oorsuizen waarmee ik kamp.”
Vooralsnog is het einde van zijn strijd nog niet in zicht. Bij de laatste rechtszaak oordeelde de rechtbank, mede op basis van het volgens Jonker incomplete en gemanipuleerde dossier, dat de klompenboer slechts voor vijftig procent gecompenseerd hoeft te worden, omdat de alcohol in zijn bloed ten tijden van het ongeval word gezien als ‘roekeloosheid’.
”Juist omdat er zulke smerige spelletjes zijn gespeeld door politie en justitie voelt dat zo onrechtvaardig. Maar ik heb mijn moeder, die in november vorig jaar overleed, beloofd om ondanks de dagelijkse overlevingsstrijd er niet onderdoor te gaan. Voor haar en de vrienden die mij altijd zijn blijven steunen blijf ik strijden voor gerechtigheid.”
Bruno Jonker is in 1981 begonnen als Edelsmid Atelier in het Nederlands Centrum Voor Ambachten, daarnaast heeft hij het klompenmakervak geleerd en is in 1986 De Klompenboer van Amsterdam geworden. Knuffels is een samenloop van omstandigheden wat op deze website te lezen is.